Vroeger vond ik de zondagnamiddag, dus zeg maar na zo'n uur of drie, het meest vervelend. Ik voelde me vaak onrustig, verdrietig en onbestemd tegelijk. Waarschijnlijk zag ik, ondanks dat ik het naar m'n zin had op school, toch op tegen de week en uitte zich dat in nare gevoelens. Ik herinner me nog dat we op zondagnamiddag altijd naar Liegebeest keken op de Belgische zender. Ik moest er om lachen en ik wilde nooit dat het programma stopte want zodra het afgelopen was, ging ik de leegte van de zondagnamiddag in. Het lekkere eten dat m'n moeder maakte op zondag smaakte me nooit zo goed.
Op maandag was het gevoel altijd verdwenen en deed ik de hele week vrolijk alles mee. En op zaterdag lummelde ik vaak maar wat aan. Tot de zondag er weer kwam.
Die zondagmiddagblues heb ik heel lang gehad. Ook toen ik ging werken. Pas nu ik drie kinderen heb, is het voorbij. Ik heb er simpelweg geen tijd meer voor om me zo te voelen. Als mijn kinderen op zondag op bed liggen, na een dag vol indrukken, pak ik mijn spullen voor de volgende dag. Ik probeer alles klaar te zetten of in elk geval bij de hand te hebben. Als alles dan klaarstaat voor de volgende drukke dag, pak ik een boek, kijk nog wat t.v. of speel een spelletje wordfeud. Ontspannen stap ik dan mijn bed weer in. Meestal val ik zo in slaap. En word ik na een paar uur vaak veel te vroeg weer wakker.
Herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderen