Geen zin...

Voor donderdagavond 12 uur moet ik een stuk geschreven hebben voor mijn studie. Een stuk over didactiek en diversiteit in de school. Een ontzettend saai onderwerp. Tenminste, dat vind ik nu. Ik snap best dat diversiteit een boeiend onderwerp kan zijn. Maar niet nu. Niet nu het moet.

Grappig, ik begrijp opeens hoe mijn leerlingen zich moeten voelen als ze een opdracht moeten maken over een onderwerp waar ze helemaal niks mee hebben. Ik zit met een chagrijnige kop achter mijn computer en alle positieve energie die ik gisteren en de weken daarvoor voelde, stroomt langzaam uit mij weg. En ik heb de laatste dagen nog nooit zo veel op Facebook gezeten en mijn mail gecheckt.

Alles is beter dan mij proberen te verdiepen in universalisme, pluralisme of relativisme, in mijn ogen vergezochte termen die het ideeënstelsel van mijn school kunnen typeren. Of moeten uitzoeken wat voor onderwijsdoel mijn school hanteert: participatie, socialisatie of individualisme. Na de troonrede kies ik maar voor de eerste.

Voor donderdag 12 uur moet ik het af hebben, ik heb zo geen zin. Overmorgen moeten mijn leerlingen bij mij een opdracht hebben ingeleverd. Ik ben heel erg benieuwd naar hun smoesjes.

Al weken positief

Wat er met mij aan de hand is, weet ik niet. Ik ben al weken positief (afkloppen). Natuurlijk ben ik niet HIV-positief of positief op een zwangerschapstest, ik voel me positief. Positief over mezelf en over mijn medemens.
Ik ben geen drugs gaan slikken, ik drink niet opeens liters alcohol weg, ik lig niet meer elke nacht niet wakker (het is nu bijv. 3.41 uur and still alive and kicking), ik mediteer me niet het ongans. Het is me tijdelijk(?) komen aanwaaien en ik heb het opgevangen.
Nee, ik ben ook niet verliefd, in elk geval niet meer dan anders en nog steeds op mijn man. Mijn fysieke inspanningen zijn nog steeds hetzelfde, gering. En mijn voedselinname is ook niet veranderd, te veel...
Wat kan er dan de oorzaak van zijn? Ik weet het niet en het maakt me ook niet uit, want God wat is dit lekker zeg. Ik geniet ervan!
Geen "aargh"-gevoel met bijhorende stijging van mijn hartslag midden in de nacht. Geen urenlange interne sessies over "Waarom ben ik toch dat gaan doen en niet dat?".  En ook geen onvruchtbare gedachten over wat een ander gezegd had maar eigenlijk bedoelde en hoe mijn perfecte reactie eruit had moeten zien. ZUCHT. Wat is dat vermoeiend.
Nee, dan nu.
"Was dat wel zo slim?"
"Mmm, misschien niet, jammer dan."
En ik ga het volgende idee uitwerken. Zoals nu, zoals dit. Midden in de nacht opschrijven dat ik me HAPPY voel. Blijer dan ooit zonder aanwijsbare reden. Daar mag je me 's nachts best voor wakker maken.