Surrounded by books

Mijn leukste bijbaan was mijn baan in een boekhandel. Ik vond het heerlijk om 'surrounded by books' te zijn, zoals ik het toen altijd noemde. Nooit vond ik het vervelend om naar mijn werk te gaan. Ik genoot van elk klusje. Het kaften van boeken, boeken uit dozen halen, het tellen van boeken, het verkopen van boeken en natuurlijk het adviseren van boeken. Ik zou zo weer terug willen......

Een lievelingsboek heb ik daarom niet echt. Ik houd eigenlijk gewoon van alle boeken. Kleine boeken, grote boeken, dikke en dunne boeken, mooie boeken, lelijke boeken, boeken die goed geschreven zijn, boeken die slecht geschreven zijn, kinderboeken, boeken voor volwassenen, boeken met plaatjes, boeken met heel veel kleine lettertjes... alles staat er wel in mijn kast. En allen zijn ze me lief. Want door al die boeken kan ik me 'surrounded' voelen en dat vind ik een geweldig gevoel. Heel veilig.

Ik zou mijn boeken wel weer willen lezen zoals ik ze als kind las. Overweldigd worden door een spannend verhaal. Toevallig herlees ik nu mijn lievelingsboeken uit mijn jeugd, de boeken van Thea Beckman. En hoewel ik geniet van de historische weetjes merk ik ook dat ik ouder en kritischer geworden ben. Dat ik me een beetje erger aan de vlakke karakters en de voorspelbare verhaallijn. En dat vind ik eigenlijk best jammer.

Een lievelingsboek heb ik dus niet. Wel lievelingsherinneringen. Aan prachtige boeken.

Shit en Sugar

"Shit" was lang geleden een populair woordje van me. "Dat is echt shit" of "Shit, dat lukt niet", zei ik regelmatig. Ik vond "Shit" een acceptabele krachtterm. Echt vloeken deed ik alleen in situaties van totale onmacht, zoals je teen keihard tegen een drempel stoten of met een mes diep in je vinger snijden. "Kut", vond en vind ik vrouwonvriendelijk en probeerde ik zo min mogelijk te zeggen. Het smijten met ziektes zoals tering, pokken of kanker was nooit my cup of tea.

Maar toen ik 7 jaar geleden in verwachting was, begon ik toch over dat "Shit" na te denken. Om een kind van 1,5 nou shit te horen zeggen vond ik niet echt kunnen. Maar de verschrikkelijke vervanging "chips" kreeg ik helemaal niet over mijn lippen. Mensen die chips als krachtterm gebruiken, doen dat ook als ze per ongeluk hun teen stoten. "Driemaalchipsjes aan toe", zeggen ze keurig. En als ik vloek, wil ik het goed doen. Als ik echt moet vloeken, wil ik het liefst godverren. Dat komt volgens mij door de G-klank die komt er dan zo lekker uit. Maar aan de andere kant voel ik me na 10 godverdommes altijd schuldig. Alsof ik iets heel onkies heb gedaan.

Potverdriedubbeltjs past niet bij me. Te braaf. Kut ook niet. Te asociaal. Opeens hoorde ik mensen Sugar zeggen. En ik wist het meteen. Dat woord mijn nieuwe vloekwoord. Sugar kan altijd. Sugar is eigenlijk nog beter dan shit. Ten eerste het is een Engelse term en vraag me niet waarom maar in het Engels klinkt het eigenlijk altijd beter. Shit klinkt beter dan schijt, fuck beter dan neuken en sugar dus ook veel beter dan suiker. Verder zit er in Sugar zo veel. De twee lettergrepen komen er heerlijk uit. Probeer het maar eens. SU-GAR! Het klinkt niet zoet, het klinkt stoer en het klinkt ruig. Anders had Mick Jagger er ook nooit een lied over kunnen schrijven.

Dus als ik vloek, doe ik het zoetjes SUGAR, SUGAR, SUGAR krachtiger dan driedubbelesuikerklontjes nog aan toe zeg.. En ik hoef me er niet zo schuldig over te voelen..