"Shit" was lang geleden een populair woordje van me. "Dat is echt shit" of "Shit, dat lukt niet", zei ik regelmatig. Ik vond "Shit" een acceptabele krachtterm. Echt vloeken deed ik alleen in situaties van totale onmacht, zoals je teen keihard tegen een drempel stoten of met een mes diep in je vinger snijden. "Kut", vond en vind ik vrouwonvriendelijk en probeerde ik zo min mogelijk te zeggen. Het smijten met ziektes zoals tering, pokken of kanker was nooit my cup of tea.
Maar toen ik 7 jaar geleden in verwachting was, begon ik toch over dat "Shit" na te denken. Om een kind van 1,5 nou shit te horen zeggen vond ik niet echt kunnen. Maar de verschrikkelijke vervanging "chips" kreeg ik helemaal niet over mijn lippen. Mensen die chips als krachtterm gebruiken, doen dat ook als ze per ongeluk hun teen stoten. "Driemaalchipsjes aan toe", zeggen ze keurig. En als ik vloek, wil ik het goed doen. Als ik echt moet vloeken, wil ik het liefst godverren. Dat komt volgens mij door de G-klank die komt er dan zo lekker uit. Maar aan de andere kant voel ik me na 10 godverdommes altijd schuldig. Alsof ik iets heel onkies heb gedaan.
Potverdriedubbeltjs past niet bij me. Te braaf. Kut ook niet. Te asociaal. Opeens hoorde ik mensen Sugar zeggen. En ik wist het meteen. Dat woord mijn nieuwe vloekwoord. Sugar kan altijd. Sugar is eigenlijk nog beter dan shit. Ten eerste het is een Engelse term en vraag me niet waarom maar in het Engels klinkt het eigenlijk altijd beter. Shit klinkt beter dan schijt, fuck beter dan neuken en sugar dus ook veel beter dan suiker. Verder zit er in Sugar zo veel. De twee lettergrepen komen er heerlijk uit. Probeer het maar eens. SU-GAR! Het klinkt niet zoet, het klinkt stoer en het klinkt ruig. Anders had Mick Jagger er ook nooit een lied over kunnen schrijven.
Dus als ik vloek, doe ik het zoetjes SUGAR, SUGAR, SUGAR krachtiger dan driedubbelesuikerklontjes nog aan toe zeg.. En ik hoef me er niet zo schuldig over te voelen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten