Mezelf een echt keukenprinses noemen, zou ik niet zo snel doen. Ik ben niet het type dat met kreeften, inktvissen, hertenbouten of ander indrukwekkend vlees, vis of gevogelte aan de slag gaat. Ik houd het liever simpel. En ingewikkelde recepten spreken me ook niet zo aan. Het liefst gebruik ik zo min mogelijk ingrediënten.
Daarom ben ik waarschijnlijk zo dol op maken van pizza. Bloem, water, zout, suiker en gist meer heb je voor het deeg niet nodig. Natuurlijk heb je nog een blikje tomatensaus nodig en kaas maar elk ander ingrediënt is in feite overbodig.
Ik maak al heel lang zelf pizza en ben ook steeds beter geworden. Toen ik er net mee begon, pak em beet, 30 jaar geleden, ging het als volgt: ik nam een boterham, besmeerde die met ketchup, strooide er kaas overheen en legde dat in een hete pan, net zolang de kaas gesmolten was. Ik noemde het panpizza en had het niet zelf bedacht maar geleerd van een klasgenoot.
Pas ruim 12 jaar later ging het bakken van pizza's ander aanpakken. Ik kocht een pak Oetkers pizzadeeg en maakte daar een deeg van. Vaak was ik niet helemaal tevreden over dat deeg, het was moeilijk uit te rollen en vrij dik. Toch duur het weer ruim 12 jaar voordat ik weer iets anders ging proberen, zelf pizzadeeg maken naar een recept van Jamie Oliver. Het enige nadeel van dit recept was dat het vrij lang moest rijzen. Gelukkig duurde het nu niet weer 12 jaar voor ik iets anders ontdekte. Al vrij snel ontdekte ik een ander recept van Jamie en de rijstijd was maar een kwartier. Mijn ideale pizzadeeg had ik gevonden.
Vanaf dat moment heb ik verschillende pizzafeestjes georganiseerd en allemaal een groot succes. Ik vind het heerlijk om als een Italiaanse mama pizza's te rollen en deze vervolgens belegd en al in een enorm hete oven te schuiven. Ik ben dan in mijn element. En ik geniet als ik iedereen lekker zie eten.
En sinds dit weekend ben ik weer een stukje verder gekomen in mijn pizzareis; pizza's maken op de barbecue. Ik heb het dit weekend maar liefst 2 keer gedaan, de eerste keer waren ze lekker maar kon het deeg nog wat meer uitgerold worden en waren mijn lief en ik nog aan het zoeken naar de juiste verhouding warmte, aantal kolen, aantal minuten pizza op barbecue enz... Maar een dag later waren we helemaal op elkaar ingespeeld en maakten we de ene heerlijke krokante pizza na de andere. Een geweldige ontdekking.
Er gaan dus zeker mee pizzafeestjes volgen. Het enige wat ik nu nog wil leren, is pizza's maken terwijl ik ze draai in de lucht. Wie weet er een adresje?
maandag 28 mei 2012
maandag 21 mei 2012
De mooiste uitvinding
Al weer een hele tijd geleden vroeg het Citatenmuseum aan mij wat ik de belangrijkste uitvinding vond. Daar heb ik lang over nagedacht. Er zijn zoveel mooie uitvindingen gedaan. Belangrijke uitvindingen zoals het maken van vuur, het wiel, de stelling van Pythagoras, de stoommachine, de telefoon en natuurlijk nog veel meer. Er zijn ook heel veel kleine uitvindingen; de paperclip, de tandenstoker, de knijper, nouja te veel om op te noemen. De belangrijkste uitvinding kan ik dan ook niet echt benoemen. Maar als ik toch iets moet noemen.
Lang geleden las ik het boek Torenhoog en Mijlenbreed van Tonke Dragt. Ik vond het een geweldig boek. Ik kan me er nu niet meer zoveel van herinneren maar ik weet nog wel dat er wezens waren in dat boek die elkaars gedachten konden lezen. Iedereen wist wat een ander dacht. Daardoor begreep iedereen ook wat een ander dacht en dat zorgde voor vrede. Er was nooit oorlog. Want waarom zou je ruzie maken als je begrijpt wat er in een ander omgaat.
Zo'n situatie lijkt mij geweldig. Iedereens gedachten kunnen lezen. Dat zou confronterend kunnen zijn maar juist als iedereen op de hoogte is van elkaar gedachten en ideeën, is het dat niet. En wat is het geweldig dat er nu een uitvinding is gedaan die in de buurt komt van elkaars gedachten lezen. Je raadt het al Facebook. Op Facebook lees je bij sommige mensen over elke gedachte die bij ze omhoog borrelt. Je ziet foto's en snapt waar iemand is geweest en hoe druk hij of zij het heeft gehad. Als iedereen nu alles op Facebook zou zetten, zouden we allemaal kunnen lezen en weten hoe we denken. Dan zouden we elkaar kunnen begrijpen. En we zouden sowieso geen tijd hebben om ruzie te maken want ze zijn te druk met het lezen, het liken en het reageren op elkaars gebeurtenissen en gedachten. Dat is toch geweldig.
Volgens mij is wereldvrede mogelijk. Als we maar allemaal op Facebook gaan.
;-)
Lang geleden las ik het boek Torenhoog en Mijlenbreed van Tonke Dragt. Ik vond het een geweldig boek. Ik kan me er nu niet meer zoveel van herinneren maar ik weet nog wel dat er wezens waren in dat boek die elkaars gedachten konden lezen. Iedereen wist wat een ander dacht. Daardoor begreep iedereen ook wat een ander dacht en dat zorgde voor vrede. Er was nooit oorlog. Want waarom zou je ruzie maken als je begrijpt wat er in een ander omgaat.
Zo'n situatie lijkt mij geweldig. Iedereens gedachten kunnen lezen. Dat zou confronterend kunnen zijn maar juist als iedereen op de hoogte is van elkaar gedachten en ideeën, is het dat niet. En wat is het geweldig dat er nu een uitvinding is gedaan die in de buurt komt van elkaars gedachten lezen. Je raadt het al Facebook. Op Facebook lees je bij sommige mensen over elke gedachte die bij ze omhoog borrelt. Je ziet foto's en snapt waar iemand is geweest en hoe druk hij of zij het heeft gehad. Als iedereen nu alles op Facebook zou zetten, zouden we allemaal kunnen lezen en weten hoe we denken. Dan zouden we elkaar kunnen begrijpen. En we zouden sowieso geen tijd hebben om ruzie te maken want ze zijn te druk met het lezen, het liken en het reageren op elkaars gebeurtenissen en gedachten. Dat is toch geweldig.
Volgens mij is wereldvrede mogelijk. Als we maar allemaal op Facebook gaan.
;-)
woensdag 16 mei 2012
Trouw aan Trouw
Wanneer ik voor het eerst kennis maakte met Trouw weet ik niet meer. De eerste krant die ik echt las was de Rijn en Gouw, tegenwoordig een onderdeel van het Algemeen Dagblad. Of ik het toen een goede krant of een leuke krant vond weet ik ook niet meer zo goed. De krant was er gewoon elke ochtend. En toen ik een jaar of 16 was, snapte ik waarom de krant er elke ochtend gewoon was, ik ging kranten bezorgen. De Rijn en Gouwe. Na een uurtje vroeg werken in de ochtend had ik meestal niet meer zo'n behoefte aan het lezen van die krant.
Dat veranderde toen ik ging studeren. De krant lezen hoorde erbij als student. Natuurlijk de Volkskrant. Of het NRC of het Parool. Meestal nam ik voor een paar weken een proefabonnement. En genoot ik van de verse krant die elke ochtend of middag in het postvakje lag. Af en toe knipte ik artikelen uit die ik interessant vond en hing die voor een aantal maanden op een speciaal plekje in mijn studentenkamer.
Na mijn afstuderen werd de krant nog belangrijker. Met name de zaterdagbijlage want daarin stonden de banen. De Volkskrant was nog steeds favoriet vanwege het grote aanbod van vacatures. Elke week bladerde ik pagina's vol met mogelijke banen door en droomde regelmatig weg bij een vacature met een geweldige baan.
Volgens mij was het mijn moeder die Trouw ging lezen. En als ik bij mijn ouders langs kwam en bij hen de krant doorbladerde viel het me op wat een prettige krant het eigenlijk was. Ja, ik weet het weer. Ik besloot door mijn moeder een proefabonnement op Trouw te nemen. En dat beviel goed. Want Trouw is een krant met veel stukken over onderwijs, literatuur, filosofie en spiritualiteit. Zaken die mij aanspreken. Ik ben dol op "De 10 geboden" een stuk dat regelmatig in Trouw staat en waar min of meer bekende Nederlanders worden geïnterviewd aan de hand van de 10 geboden. Ik smul van de problemen die aan Beatrijs worden voorgelegd en de antwoorden die zij geeft. Ik lees graag de scherpe columns van Ephimenco en ik geniet van de boekrecensies van Bas Maliepaard.
Dus je snapt het al, ik blijf trouw aan Trouw.
Dat veranderde toen ik ging studeren. De krant lezen hoorde erbij als student. Natuurlijk de Volkskrant. Of het NRC of het Parool. Meestal nam ik voor een paar weken een proefabonnement. En genoot ik van de verse krant die elke ochtend of middag in het postvakje lag. Af en toe knipte ik artikelen uit die ik interessant vond en hing die voor een aantal maanden op een speciaal plekje in mijn studentenkamer.
Na mijn afstuderen werd de krant nog belangrijker. Met name de zaterdagbijlage want daarin stonden de banen. De Volkskrant was nog steeds favoriet vanwege het grote aanbod van vacatures. Elke week bladerde ik pagina's vol met mogelijke banen door en droomde regelmatig weg bij een vacature met een geweldige baan.
Volgens mij was het mijn moeder die Trouw ging lezen. En als ik bij mijn ouders langs kwam en bij hen de krant doorbladerde viel het me op wat een prettige krant het eigenlijk was. Ja, ik weet het weer. Ik besloot door mijn moeder een proefabonnement op Trouw te nemen. En dat beviel goed. Want Trouw is een krant met veel stukken over onderwijs, literatuur, filosofie en spiritualiteit. Zaken die mij aanspreken. Ik ben dol op "De 10 geboden" een stuk dat regelmatig in Trouw staat en waar min of meer bekende Nederlanders worden geïnterviewd aan de hand van de 10 geboden. Ik smul van de problemen die aan Beatrijs worden voorgelegd en de antwoorden die zij geeft. Ik lees graag de scherpe columns van Ephimenco en ik geniet van de boekrecensies van Bas Maliepaard.
Dus je snapt het al, ik blijf trouw aan Trouw.
maandag 7 mei 2012
Madelief en Zilvertje
"Mama, je moet de kast niet dicht doen hoor!"
"Hoezo niet?"
"Nou, daar staan Madelief en Zilvertje.."
"Madelief en Zilvertje, wie zijn dat?"
"Dat zijn mijn paarden mama. Madelief is een groot paard en Zilvertje is een baby paardje."
"Oh, ja, ik zie ze. Wat hebben ze lieve snoetjes.."
"Ja, hè, mama, maar je weet wel, paarden hebben hoofden hè."
"Ja, dat is ook zo. Ik vind ze ook heel mooi...wit?"
"Ja, ze zijn wit maar Madelief heeft een zwart vlekje op haar neus"
"Oh, ja daar.."
"Ja, daar mama.."
"Hebben ze wel genoeg te drinken?"
"Ik heb toch een kraan op mijn kamer, mama. Ik kan zo een bakje water voor ze neerzetten."
"Oh, ja, dat was ik even vergeten."
"Het zijn de liefste paarden op de wereld."
"Dat geloof ik graag. Gaan ze morgen mee naar school?"
"Nee, mama, paarden mogen toch niet naar school."
"Oh, ja, nou dan geef ik ze nog maar een lekkere knuffel."
"Ze zijn zacht he.."
"Ja, dat zijn ze inderdaad. Welterusten lieverd."
"Welterusten mama."
"Hoezo niet?"
"Nou, daar staan Madelief en Zilvertje.."
"Madelief en Zilvertje, wie zijn dat?"
"Dat zijn mijn paarden mama. Madelief is een groot paard en Zilvertje is een baby paardje."
"Oh, ja, ik zie ze. Wat hebben ze lieve snoetjes.."
"Ja, hè, mama, maar je weet wel, paarden hebben hoofden hè."
"Ja, dat is ook zo. Ik vind ze ook heel mooi...wit?"
"Ja, ze zijn wit maar Madelief heeft een zwart vlekje op haar neus"
"Oh, ja daar.."
"Ja, daar mama.."
"Hebben ze wel genoeg te drinken?"
"Ik heb toch een kraan op mijn kamer, mama. Ik kan zo een bakje water voor ze neerzetten."
"Oh, ja, dat was ik even vergeten."
"Het zijn de liefste paarden op de wereld."
"Dat geloof ik graag. Gaan ze morgen mee naar school?"
"Nee, mama, paarden mogen toch niet naar school."
"Oh, ja, nou dan geef ik ze nog maar een lekkere knuffel."
"Ze zijn zacht he.."
"Ja, dat zijn ze inderdaad. Welterusten lieverd."
"Welterusten mama."
Mijn mooiste schilderij
In mijn huis hangt een klein vierkant schilderijtje. Het heeft blauwe en grijze kleuren. Het is gemaakt met olieverf. Het oogt een beetje somber. Aan de linkerkant staat een figuur, het kan een man zijn of een vrouw. In het midden is een geruit patroon. Het zou een schaakbord kunnen zijn of een dambord of iets heel anders. Het schilderij heeft geen titel.
Ik heb het jaren geleden gekocht. Van het geld dat ik had ontvangen voor mijn afstuderen. En dankzij mijn ouders. Zij hebben mij heel veel cadeaubonnen van de kunstenares die het schilderij had gemaakt gegeven. Want het was geen goedkoop schilderij. Het kostte maar liefst 650 gulden. Een hoog bedrag voor een pas afgestudeerde student. Maar het schilderij raakte me. Ik wilde het graag bij me hebben.
Het schilderij straalt voor mij een bepaalde kwetsbaarheid uit. De fragiele kant van het leven. Het kan me troosten als ik me onrustig voel. Of het bedaart me. En ik vind het natuurlijk gewoon mooi.
De kunstenares leeft niet meer. Het is vreemd om dat op te schrijven want het is nog maar pas geleden gebeurd. Veel te vroeg. Dat had ik niet bedacht toen ik het zoveel jaar geleden kocht.
Het hangt al een tijdje niet aan de muur. Het staat in een open boekenkast. Hoe dat zo is gekomen weet ik niet meer zo goed. En het hoort daar eigenlijk niet. Het valt daar niet zo op. Dus ik neem nu een besluit. Ik hang het weer op. In het licht.
Ik heb het jaren geleden gekocht. Van het geld dat ik had ontvangen voor mijn afstuderen. En dankzij mijn ouders. Zij hebben mij heel veel cadeaubonnen van de kunstenares die het schilderij had gemaakt gegeven. Want het was geen goedkoop schilderij. Het kostte maar liefst 650 gulden. Een hoog bedrag voor een pas afgestudeerde student. Maar het schilderij raakte me. Ik wilde het graag bij me hebben.
Het schilderij straalt voor mij een bepaalde kwetsbaarheid uit. De fragiele kant van het leven. Het kan me troosten als ik me onrustig voel. Of het bedaart me. En ik vind het natuurlijk gewoon mooi.
De kunstenares leeft niet meer. Het is vreemd om dat op te schrijven want het is nog maar pas geleden gebeurd. Veel te vroeg. Dat had ik niet bedacht toen ik het zoveel jaar geleden kocht.
Het hangt al een tijdje niet aan de muur. Het staat in een open boekenkast. Hoe dat zo is gekomen weet ik niet meer zo goed. En het hoort daar eigenlijk niet. Het valt daar niet zo op. Dus ik neem nu een besluit. Ik hang het weer op. In het licht.
zondag 6 mei 2012
Bevrijdingsdag
Gisteren was het Bevrijdingsdag. Mijn broer ging optreden. Helaas kon ik niet komen kijken. Maar ik had het graag willen zien. Vorig jaar heb ik hem wel gezien en er hing een gezellig sfeertje.
De mooiste herinnering aan Bevrijdingsdag is die van 1995. Ik studeerde en woonde toen nog in Amsterdam. Eén keer in de vijf jaar is Nederland vrij met Bevrijdingsdag en dat was in 1995 dus ook zo. We gingen al vroeg op pad, mijn lief, vrienden van mijn lief en vrienden van mij. Het was een zonnige dag. En overal in de stad waren artiesten aan het optreden. We gingen al vroeg aan het bier. We zagen Maarten van Roozendaal. We zagen leuke bandjes. We dronken nog meer bier. En we zagen Marco Borsato. Zijn nummer "De meeste dromen zijn bedrog" was toen een grote hit. Iedereen op de Dam zong mee en ging los. Het was fantastisch. Na dat geweldige optreden gingen mijn lief en zijn beste vriend saté eten bij een betrouwbaar mannetje op de hoek van de straat. En iedereen nam nog een biertje. Er volgden nog meer optredens. Maar na een half uurtje hadden mijn lief en zijn vriend buikpijn. De saté van dat betrouwbare mannetje heeft nog dagen voor vervelende klachten gezorgd. Toch was het een geweldige dag.
Gisteren las ik in de krant dat het feest rondom de Bevrijding maanden geduurd heeft. En dat er ook veel fotomateriaal en filmmateriaal van schijnt te zijn. Dat er nog een heleboel is wat nooit getoond is. Ik ben daar wel benieuwd naar. Het verbaast me niet dat de mensen het lang gevierd hebben. Vijf jaar onderdrukt zijn en dan weer vrij. Dat moet een heerlijk gevoel zijn.
De mooiste herinnering aan Bevrijdingsdag is die van 1995. Ik studeerde en woonde toen nog in Amsterdam. Eén keer in de vijf jaar is Nederland vrij met Bevrijdingsdag en dat was in 1995 dus ook zo. We gingen al vroeg op pad, mijn lief, vrienden van mijn lief en vrienden van mij. Het was een zonnige dag. En overal in de stad waren artiesten aan het optreden. We gingen al vroeg aan het bier. We zagen Maarten van Roozendaal. We zagen leuke bandjes. We dronken nog meer bier. En we zagen Marco Borsato. Zijn nummer "De meeste dromen zijn bedrog" was toen een grote hit. Iedereen op de Dam zong mee en ging los. Het was fantastisch. Na dat geweldige optreden gingen mijn lief en zijn beste vriend saté eten bij een betrouwbaar mannetje op de hoek van de straat. En iedereen nam nog een biertje. Er volgden nog meer optredens. Maar na een half uurtje hadden mijn lief en zijn vriend buikpijn. De saté van dat betrouwbare mannetje heeft nog dagen voor vervelende klachten gezorgd. Toch was het een geweldige dag.
Gisteren las ik in de krant dat het feest rondom de Bevrijding maanden geduurd heeft. En dat er ook veel fotomateriaal en filmmateriaal van schijnt te zijn. Dat er nog een heleboel is wat nooit getoond is. Ik ben daar wel benieuwd naar. Het verbaast me niet dat de mensen het lang gevierd hebben. Vijf jaar onderdrukt zijn en dan weer vrij. Dat moet een heerlijk gevoel zijn.
zaterdag 5 mei 2012
Nieuws
Elke ochtend als ik naar mijn werk rijd, luister ik naar radio 1. Daar ben ik een paar jaar geleden mee begonnen. Daarvoor luisterde ik altijd naar radio 3. Maar toen ik voor de zoveelste keer de Hemelse top honderd hoorde, realiseerde ik me dat het tijd was voor iets nieuws. Iets met nieuws. En ik ergerde me ook rot aan het zinloze gewauwel op radio 3. Er werd meer geouwehoerd dan muziek gedraaid.
De keuze voor radio 1 kwam ook doordat ik dan het gevoel had dat ik nog iets van het nieuws zou meekrijgen. Want sinds ik kinderen heb, heeft 8 uur voor mij een andere betekenis gekregen. Vroeger betekende 8 uur: nieuws! En als kind betekende 8 uur: mond houden! Want dan wilde mijn vader het nieuws kijken. In alle rust. Maar sinds ik zelf kinderen heb, betekent 8 uur: rust! De kinderen liggen dan net op bed, het huis is redelijk aan kant. En ik kan het dan niet opbrengen om naar het nieuws te kijken. Maar 's morgens in de auto op weg naar mijn werk, lukt dat me wel.
Tja, vroeger dacht ik dat als ik naar het nieuws keek dat ik dan alles zou snappen. Ik zou weten wat er op de wereld speelde en ik zou ook weten en begrijpen hoe dat kwam. Ik dacht ook altijd dat oudere mensen meer wisten omdat zij al veel langer nieuws hadden gekeken dan ik. En ik merk dat ik die gedachte nog altijd een klein beetje heb, als ik maar het nieuws kijk of luister, dan weet ik wat er speelt in de wereld en dan tel ik mee.
Al realiseer ik me steeds meer dat het een verkeerde gedachte is. Als je het nieuws gekeken hebt, weet je niet meer. Je weet eigenlijk minder. Je hoort heel veel. Maar waarom de dingen gebeuren daar zijn toch vaak weinig verklaringen voor. En verder vind ik het nieuws zo vaak herhaling. Ik kan die berichten over de politiek bijna niet meer horen. Wil de ene politieke partij weer een debat over een onderwerp. Vindt de oppositie de voorstellen van de coalitie weer belachelijk. Tja, denk ik dan, wanneer heb ik dat eerder gehoord.
Verder maakt nieuws me nu ik moeder ben veel vaker verdrietig of bang. Nare berichten over kinderen wil ik eigenlijk niet horen. Te vaak ga ik me te levendig voorstellen hoe die nare berichten hebben plaatsgevonden. En hoe meer details je hoort, hoe echter de voorstelling wordt. En door al die berichten lijkt het soms of er op elke straathoek een kinderlokker, een kindermoordenaar of een kinderverkrachter staat. Ik weet dat het niet zo is. En toch maakt elk bericht je weer iets angstiger.
Radio 1 luisteren wordt wellicht ook weer verleden tijd. Pas reed ik met mijn kinderen ergens naar toe en had ik de radio aan. Ik wilde het nieuws horen. En zij moesten hun mond houden. Ze hoorden hoe er in Den Haag een verschrikkelijk laffe roofmoord had plaats gevonden. Begrijpen deden ze het niet helemaal maar ze vroegen wel aan me wat er nu precies in Den Haag was gebeurd. En of Den Haag ver was van waar wij woonden. Ik kon aan een 6-jarige en een 4-jarige niet vertellen dat er iemand was vermoord vond ik, dus ik vertelde ze maar dat er in Den Haag twee heel gemene boeven waren. Maar dat de politie ze al had gepakt. "Gelukkig," zeiden ze "dat heeft de politie goed gedaan."
Het was nog lang onrustig in mijn hoofd.
De keuze voor radio 1 kwam ook doordat ik dan het gevoel had dat ik nog iets van het nieuws zou meekrijgen. Want sinds ik kinderen heb, heeft 8 uur voor mij een andere betekenis gekregen. Vroeger betekende 8 uur: nieuws! En als kind betekende 8 uur: mond houden! Want dan wilde mijn vader het nieuws kijken. In alle rust. Maar sinds ik zelf kinderen heb, betekent 8 uur: rust! De kinderen liggen dan net op bed, het huis is redelijk aan kant. En ik kan het dan niet opbrengen om naar het nieuws te kijken. Maar 's morgens in de auto op weg naar mijn werk, lukt dat me wel.
Tja, vroeger dacht ik dat als ik naar het nieuws keek dat ik dan alles zou snappen. Ik zou weten wat er op de wereld speelde en ik zou ook weten en begrijpen hoe dat kwam. Ik dacht ook altijd dat oudere mensen meer wisten omdat zij al veel langer nieuws hadden gekeken dan ik. En ik merk dat ik die gedachte nog altijd een klein beetje heb, als ik maar het nieuws kijk of luister, dan weet ik wat er speelt in de wereld en dan tel ik mee.
Al realiseer ik me steeds meer dat het een verkeerde gedachte is. Als je het nieuws gekeken hebt, weet je niet meer. Je weet eigenlijk minder. Je hoort heel veel. Maar waarom de dingen gebeuren daar zijn toch vaak weinig verklaringen voor. En verder vind ik het nieuws zo vaak herhaling. Ik kan die berichten over de politiek bijna niet meer horen. Wil de ene politieke partij weer een debat over een onderwerp. Vindt de oppositie de voorstellen van de coalitie weer belachelijk. Tja, denk ik dan, wanneer heb ik dat eerder gehoord.
Verder maakt nieuws me nu ik moeder ben veel vaker verdrietig of bang. Nare berichten over kinderen wil ik eigenlijk niet horen. Te vaak ga ik me te levendig voorstellen hoe die nare berichten hebben plaatsgevonden. En hoe meer details je hoort, hoe echter de voorstelling wordt. En door al die berichten lijkt het soms of er op elke straathoek een kinderlokker, een kindermoordenaar of een kinderverkrachter staat. Ik weet dat het niet zo is. En toch maakt elk bericht je weer iets angstiger.
Radio 1 luisteren wordt wellicht ook weer verleden tijd. Pas reed ik met mijn kinderen ergens naar toe en had ik de radio aan. Ik wilde het nieuws horen. En zij moesten hun mond houden. Ze hoorden hoe er in Den Haag een verschrikkelijk laffe roofmoord had plaats gevonden. Begrijpen deden ze het niet helemaal maar ze vroegen wel aan me wat er nu precies in Den Haag was gebeurd. En of Den Haag ver was van waar wij woonden. Ik kon aan een 6-jarige en een 4-jarige niet vertellen dat er iemand was vermoord vond ik, dus ik vertelde ze maar dat er in Den Haag twee heel gemene boeven waren. Maar dat de politie ze al had gepakt. "Gelukkig," zeiden ze "dat heeft de politie goed gedaan."
Het was nog lang onrustig in mijn hoofd.
Abonneren op:
Posts (Atom)