Een blog moet er komen, een blog met mijn verhaal. Of liever met mijn gedachten. Waarom? Omdat ik bijna elke avond als ik in bed lig, een fictieve brief schrijf aan een bestaande vriendin. Een fictieve brief met ware gevoelens. Gevoelens over dingen die ik meemaak. Maar ook over mijn gevoelens die ik heb bij het vele nieuws uit de krant, van de t.v., uit de radio en via internet. Die brieven verstuur ik natuurlijk nooit, ik schrijf ze niet eens. Want ik voel me vaak te moe, te uitgeblust. En al schrijfdromend val ik slaap...
Dat wil ik veranderen. Het wordt tijd om de woorden proberen te vangen en ze in een goede volgorde te presenteren aan mezelf. Een blog om te oefenen. Elke dag of elke week een stukje schrijven zorgt voor discipline. Een eigenschap die zo belangrijk is voor een schrijver en een eigenschap die ik helaas mis.. Zou deze blog dat kunnen veranderen?
Ik denk vaak dat ik schrijver zou kunnen zijn, of liever dat ik schrijver zou willen zijn. Want als ik schrijver zou zijn dan zou ik iets tastbaars achterlaten. En ik zou rustig achter mijn computertje kunnen werken. (Veel rustiger dan het drukke werk dat ik nu doe, Nederlands en Engels proberen te geven aan lieve, luie en luidruchtige vmbo-ers). Als ik schrijver zou zijn, zou ik leuke mensen ontmoeten. Als ik schrijver zou zijn, zou ik veel geld verdienen. Als ik schrijver zou zijn, zou ik een interessant leven hebben. Zou ik naar het Boekenbal gaan. Zou ik bij DWDD komen.....
Tja, ik ben bijna 38. Ik heb nog geen letter gepubliceerd en ik weet ook heel goed dat schrijvers niet zoveel verdienen. Mijn dromen zijn luchtbellen, korreltjes hoop die mijn leven enige glans geven. Maar ik ben bijna 38. En Maarten van Rossum zei of schreef ooit eens dat hij op z'n 38e de beslissing nam iets van zijn leven te gaan maken. Zo voelt het voor mij ook. Genoeg bellen geblazen. Ik word nu groot. Ik ga schrijven en wat ik word dat merk ik wel.
