Nieuws

Elke ochtend als ik naar mijn werk rijd, luister ik naar radio 1. Daar ben ik een paar jaar geleden mee begonnen. Daarvoor luisterde ik altijd naar radio 3. Maar toen ik voor de zoveelste keer de Hemelse top honderd hoorde, realiseerde ik me dat het tijd was voor iets nieuws. Iets met nieuws. En ik ergerde me ook rot aan het zinloze gewauwel op radio 3. Er werd meer geouwehoerd dan muziek gedraaid.

De keuze voor radio 1 kwam ook doordat ik dan het gevoel had dat ik nog iets van het nieuws zou meekrijgen. Want sinds ik kinderen heb, heeft 8 uur voor mij een andere betekenis gekregen. Vroeger betekende 8 uur: nieuws! En als kind betekende 8 uur: mond houden! Want dan wilde mijn vader het nieuws kijken. In alle rust. Maar sinds ik zelf kinderen heb, betekent 8 uur: rust! De kinderen liggen dan net op bed, het huis is redelijk aan kant. En ik kan het dan niet opbrengen om naar het nieuws te kijken. Maar 's morgens in de auto op weg naar mijn werk, lukt dat me wel.

Tja, vroeger dacht ik dat als ik naar het nieuws keek dat ik dan alles zou snappen. Ik zou weten wat er op de wereld speelde en ik zou ook weten en begrijpen hoe dat kwam. Ik dacht ook altijd dat oudere mensen meer wisten omdat zij al veel langer nieuws hadden gekeken dan ik. En ik merk dat ik die gedachte nog altijd een klein beetje heb, als ik maar het nieuws kijk of luister, dan weet ik wat er speelt in de wereld en dan tel ik mee.

Al realiseer ik me steeds meer dat het een verkeerde gedachte is. Als je het nieuws gekeken hebt, weet je niet meer. Je weet eigenlijk minder. Je hoort heel veel. Maar waarom de dingen gebeuren daar zijn toch vaak weinig verklaringen voor. En verder vind ik het nieuws zo vaak herhaling. Ik kan die berichten over de politiek bijna niet meer horen. Wil de ene politieke partij weer een debat over een onderwerp. Vindt de oppositie de voorstellen van de coalitie weer belachelijk. Tja, denk ik dan, wanneer heb ik dat eerder gehoord.

Verder maakt nieuws me nu ik moeder ben veel vaker verdrietig of bang. Nare berichten over kinderen wil ik eigenlijk niet horen. Te vaak ga ik me te levendig voorstellen hoe die nare berichten hebben plaatsgevonden. En hoe meer details je hoort, hoe echter de voorstelling wordt. En door al die berichten lijkt het soms of er op elke straathoek een kinderlokker, een kindermoordenaar of een kinderverkrachter staat. Ik weet dat het niet zo is. En toch maakt elk bericht je weer iets angstiger.

Radio 1 luisteren wordt wellicht ook weer verleden tijd. Pas reed ik met mijn kinderen ergens naar toe en had ik de radio aan. Ik wilde het nieuws horen. En zij moesten hun mond houden. Ze hoorden hoe er in Den Haag een verschrikkelijk laffe roofmoord had plaats gevonden. Begrijpen deden ze het niet helemaal maar ze vroegen wel aan me wat er nu precies in Den Haag was gebeurd. En of Den Haag ver was van waar wij woonden. Ik kon aan een 6-jarige en een 4-jarige niet vertellen dat er iemand was vermoord vond ik, dus ik vertelde ze maar dat er in Den Haag twee heel gemene boeven waren. Maar dat de politie ze al had gepakt. "Gelukkig," zeiden ze "dat heeft de politie goed gedaan."
Het was nog lang onrustig in mijn hoofd.