´s Ochtends ben ik niet op mijn best. Ik moet meestal even landen. Uit mijn dromen de wereld in. Maar heel soms sta ik vroeg op, voel ik me ontspannen en kan ik genieten van de stilte van de ochtend. Belofte en hoop liggen in die uren besloten. Er kan nog van alles gebeuren. En ik denk dat ik tijd genoeg heb...
De uren die daarna volgen, gaan vaak volgens een vast patroon: zorgen, wegbrengen, werken, boodschappen doen, spelen, wassen, opruimen, koken, eten, tandenpoetsen, voorlezen en naar bed brengen..
In die uren liggen genoeg mooie momenten. Soms ben ik me ervan bewust en geniet ik van mijn middelste dochter die in haar spel opgaat. Of kan ik schaterlachen om een grap van dochter drie. Of raak ik ontroerd door een verhaal van dochter één.
Maar net zo vaak ben ik het me niet bewust. Voltrekt de dag zich net als een autorit die je dagelijks maakt. Je rijdt, je ziet en je reageert maar je voelt het niet. Je kan je niet meer herinneren hoe je nu precies gereden hebt. Ik weet vaak niet meer wat ik de dag ervoor gegeten heb.
Als het patroon af is, de autorit gereden is, ben ik altijd blij dat ik weer op mijn eindbestemming ben, vaak is dat gewoon de bank. Even niets hoeven, gewoon kunnen zitten en naar je eigen gedachten luisteren. Het komt in me op als het mooiste moment van de dag. Als de kinderen in bed liggen en mijn hoofd weer van mij is.
En toch is dat niet het allermooiste moment. Dat volgt later als ik zelf naar bed ga. Voor ik mijn eigen bed instap, ga ik naar drie verschillende kamertjes. En daar zie ik drie meisjes, elk op hun eigen manier, in hun eigen dromenland liggen. Hun eigenheid raakt mij elke avond weer. Daarna stap ik in mijn bed en kijk ik mijn lief aan. Het mooiste moment van de dag is net voorbij..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten