Zakgeld

Vorige week vertelde een leerling in mijn klas dat ze voor haar verjaardag een laptop had gekregen.
"Gekregen?"  reageerde een medeleerling "je moest van je ouders toch de helft betalen?"
Het meisje vertelde dat ze inderdaad de helft moest betalen van haar ouders.
De meeste leerlingen vonden dat maar raar. Voor een cadeau hoef je niks te betalen was hun idee.
Ik vertelde de klas dat ik het wel normaal vond. En ik legde de leerlingen uit dat mijn dochter van zes van haar zakgeld ook al dingen moet betalen. En niet alleen de dingen die ze zelf graag wil. Maar dat ze er ook het verjaardagscadeautje voor haar zusje deels mee betaalt. En als we met vakantie gaan, verwacht ik van haar ook een kleine bijdrage.
Dat vonden de leerlingen nog vreemder en ook behoorlijk zielig voor mijn dochter.
Toen ik ze vroeg hoe het er bij hen dan aan toe ging, legde een aantal mij uit dat ze erg veel kregen van hun ouders. En dat ze ook wisten hoe ze het moesten krijgen, gewoon flink en lang zeuren. Ze vonden het zelf ook niet altijd terecht dat ze zoveel kregen. Gelukkig waren er toch ook wel een paar die me vertelden dat ze bij grote cadeaus ook wat aan hun ouders moesten betaalden.
De bel ging weer en de leerlingen vertrokken naar de volgende les.
Ze lieten mij mijmerend achter.

Ik dacht aan toen ik tien jaar was. Van mijn ouders kreeg ik elke week 2 gulden zakgeld. En elke week deed ik die 2 gulden in mijn blikken Holly Hobbyspaarpot. Het duurde heel lang voor mijn gevoel. Maar na ruim 12 weken had ik eindelijk genoeg gespaard. Ik haalde het geld uit mijn spaarpot en ging samen met mijn moeder naar de speelgoedafdeling van de Blokker. En daar kocht ik mijn eerste apparaat, een hard plastic platenspelertje van Fisher Price. Mijn mooiste stuk speelgoed dat ik ooit gekocht heb. Vele jaren heb ik met dat platenspelertje gespeeld. Het heeft alles overleefd.
Het pronkt nu nog steeds op de kamer van mijn jongste dochter. En ook zij geniet van de verschillende deuntjes die het platenspelertje nog steeds helder voortbrengt.
Wat ben ik mijn ouders dankbaar dat ik zo lang heb moeten sparen voor dat stuk speelgoed. Het is het enige wat ik nog heb uit mijn kindertijd. Al het andere, wat ik gewoon heb gekregen, is doorverkocht, weggegeven of vergaan.
Alleen mijn platenspelertje is nog intact. Helemaal zelf voor gespaard. Van mijn zakgeld.