Nieuwe energie

Soms zijn er van die dagen dat ik me heel leeg, zwart en teneergeslagen voel. Alsof ik onder een kaasstolp leef. Ik zie de wereld wel maar ik voel de wereld niet. Op zulke momenten word ik nergens blij van. Ik vind het dan zielig voor mijn kinderen dat ik ze gebaard heb. "Waren ze maar uit een andere moeder gekomen die wel leuk tegen ze kan doen,"  verzucht ik theatraal. En ook al lijkt het overdreven. Het voelt toch zo.

Voor mijn lief vind ik het sneu dat hij zo een lamlendig lui liefje heeft. Ik zucht als ik moet koken, ik zucht al ik de was opvouw, ik zucht als ik mijn kinderen naar school breng.
Op school kan ik niet begrijpen dat ze mij echt hebben aangenomen om kinderen Engels en Nederlands te leren. Ik begrijp het zelf niet eens. Ik kan geen orde houden. Ik ben niet aardig tegen leerlingen want ik schreeuw naar ze met overslaande stem.

Bij ballet baal ik dat ik eruit zie als een mastodont in een tutu en ik weet zeker dat de balletjuf mij binnenkort gaat adviseren toch maar te stoppen met balletlessen aangezien je een volwassen eend nooit kunt veranderen in een prachtige zwaan.

Die dagen zijn zwaar. Ik krijg nergens energie van. Niet van dat opbeurende smsje van een vriendin, niet van dat fijne gesprek met die moeder van een klasgenootje van mijn middelste dochter, niet van de aanraking van mijn lief, niet van de tekening van mijn oudste dochter, niet van een leerling die geïnteresseerd iets vraagt. Ik zie het allemaal wel maar ik voel het niet.

 

Die buien drijven ook weer over. Dan word ik wakker en ik weet: "Het is weg!"  Ik kus mijn lief, voel een tinteling en denk: "Wat mag hij blij zijn dat hij zo een geweldig leuke vriendin heeft." Ik smeer fluitend zijn boterhammen, stop er een speels briefje bij en ga spontaan zingen.

Mijn meiden stop ik in de bakfiets, ik heb mijn bloemetjesjurk aan en ik fiets ze lachend naar school. En ondertussen denk ik : "Wat fijn dat mijn dochters zo een leuke hippe sportieve moeder hebben."

Op school leg ik moeiteloos de present continuous uit en leg de leerlingen en passant uit wat telwoorden en rangtelwoorden zijn. Ze stellen vragen, zijn geïnteresseerd en ze doen actief mee met de leuke nieuwe opdracht die ik tijdens het autorijden heb bedacht. "Oh, wat een geweldige beslissing dat ik ooit docent wilde worden," denk ik dan.

Natuurlijk lukt bij ballet die pas de bourrée en draai ik plotseling geweldig pirouettes.


Die dagen zijn geweldig. Ik word overal blij van. Van het laatste theezakje met sinaasappelsmaak, van leerlingen die me zeggen dat ik zo´n leuke jas aanheb, van mijn dochters die een nieuwgeleerd liedje van school voor me zingen, van mijn lief die een kop thee brengt.

Het klinkt overdreven en toch voelt het zo. Waar ik energie van krijg en hoe ik het weer verlies, ik weet het niet. Ik weet gelukkig wel dat als het even weg is, het altijd weer terug komt.