Volgens mij begon het 1,5 jaar geleden. Opeens werd er op verjaardagen niet meer ouderwets appeltaart geserveerd, maar zag je kleine versierde cakejes. Als je een beetje hip was, serveerde je cupcakes. En na een tijdje zag je ze overal. In de krant was er een wedstrijd voor de leukste cupcake, er werden cupcakecursussen georganiseerd en er werden zelfs cupcakeswinkeltjes geopend. Daar kon je niet alleen cupcakes eten maar ook allemaal spulletjes om cupcakes te maken kopen. De cupcake was hip en is nu een hype.
Ik doe niet zo mee met de cupcakemania. Terwijl ik normaal toch best van de hips en de hypes ben. Er liggen nog ergens Birckenstocks en Uggs in mijn kast. Ik doe nu met heel wat mensen Wordfeud. Maar cupcakes nee. Ze doen me denken aan mijn jeugd. Aan mijn verjaardag. Elk jaar trakteerde ik namelijk cupcakes, die toen nog gewoon cakejes heetten. En elk jaar baalde ik. Ik wilde als zeilboot versierde bananen, of een ketting van chips en drop, of snoepfruitspiesjes die dan in zo'n halve met aluminiumfolie omwikkelde meloen geprikt werden. Dat stond zo mooi. Maar dat trakteerde ik nooit, ik trakteerde cakejes. Elk jaar.
Ik heb dus niet zoveel met cupcakes. Maar nu las ik gisteren een artikel in de Opzij. En zelfs daar wordt de cupcakemania besproken. Ok. De Opzij en cupcakes. Bijzondere combinatie. En ik moet voor het Citatenmuseum een opdracht schrijven over mijn favoriete personage uit mijn favoriete boek. Ik moet schrijven waar ik met dat personage zou afspreken en wat ik met dat personage zou bespreken. Ik heb geen flauw idee. De boeken die ik mijn lievelingsboeken noem, heb ik al heel lang niet meer gelezen. Ik blader Eline Vere nog eens door. En ik denk, bijzondere combinatie.
"Eline. Kom eens hier meid. Doe je hoed af en trek dit schort eens aan. Zo..., wordt je mooie jurk niet vies".
We staan in een Haagse bakkerij in de schilderswijk.
"Dit is een bakkerij in het jaar 2012 Eline, en er is een hoop veranderd. Wij denken nu niet meer van je bent als een dubbeltje geboren en dat blijf je. Dat naturalistische gebabbel is heel ouderwets. In 2012 kun je iets worden Eline. Maar dan moet je wel iets doen. Daar geloven wij nu in, je kunt iets worden door het te doen. En volgens mij, lieve Eline, is dat nu net het probleem. Je doet te weinig. Je kijkt naar tableaux-vivants. Je gaat naar de schouwburg. En je denkt maar en je denkt maar. Je piekert en je maalt. Daar heb je ook alle tijd voor. Je hebt geen werk dat je afleidt, je hebt geen kinderen en ook geen man.
Maar Eline, er is goed nieuws. Er is iets wat je leven kan veranderen. Wij gaan samen iets doen. Je zult ervaren hoe rustgevend het is om iets te maken waar je je gedachten bij moet houden. En het is heel erg 2012. Je handjes zullen wel vies worden, maar dat geeft niet. Dat is goed.
Begin maar. Pak maar suiker, bloem en eieren. Doe dat maar in deze beslagkom en pak dit maar. Het is een mixer, druk maar op het knopje, dan beweegt het vanzelf. Schrik niet. Stevig vasthouden en 5 minuten mixen. Ok, als je het beslag hebt gemaakt dan kun je het in deze cupcakevormpjes doen. Vind je ze niet schattig? Ik wel. Je kiest die rode met witte stippen? Leuk, vind ik ook leuk. Nou, dan doe je overal een lepeltje beslag in, ze hoeven niet vol. En dat laat je dan 25 minuten in de oven staan. En dan heb je tijd om te bedenken wat voor marsepeinen figuurtje je wilt maken. Otto? Oh..., dat kan wel maar dan moet je wel goed oefenen. Want menselijke figuurtjes maken uit marsepein kost veel tijd. Nou dat was het lieve Eline. Tot de volgende keer. En onthoud, je kunt veranderen. Maar dan moet je het wel doen."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten