Mijn handschrift

Vroeger werd er altijd tegen me gezegd dat ik een mooi handschrift had. “Meisje, wat heb jij toch een keurig handschrift”, zeiden de juf, m’n oma, m’n tantes en toen ik veel ouder was zelfs de moeder van mijn lief.

Helaas is dat nu behoorlijk veranderd. Het gebeurt regelmatig dat ik iets schrijf op het toch al lastig schrijfbare white- of digibord en dat de leerlingen me vragen wat er nu precies staat. "Is dat een h juf, of een k? En waarom zet u een streepje tussen de z? Is dat nu een r of een s?" Vaak schrijf ik zo slordig omdat ik zo veel haast heb. Dat ontdekte ik ook toen ik kerstkaarten schreef. Ik had er een stuk of wat geschreven en dacht opeens: "Bah, sinds wanneer is mijn handschrift zo slordig geworden?"  Ik nam een hap adem, ging recht zitten en schreef de volgende kaart. Dat was een enorm verschil. Een beetje aandacht bij het schrijven kan geen kwaad.

Aandacht is belangrijk en de pen ook. Als ik een fijne vulpen heb, schrijf ik keurig. Terwijl een gewone balpen me precies zo’n handschrift geeft. Of nog erger. En toch laat ik vullingen altijd weer droog worden. En grijp ik altijd naar de eerste de beste pen. Zo belangrijk vind ik het dus niet.

Toen ik studeerde, ontmoette ik een medestudente die meteen een dierbare vriendin werd. Bij het eerste college dat we samen volgden, gingen we naast elkaar zitten en verbaasden we ons. Niet alleen onze interesses bleken overeen te komen, onze handschriften ook. De kaartjes die zij mij later stuurde toen ze in het buitenland ging studeren, leken van mezelf te komen. Nu we ouder zijn en letterlijk meer afstand hebben moeten nemen, zijn onze handschriften ook wat veranderd.

Hoewel ik niet geloof in grafologie, kun je aan een handschrift wel veel aflezen. Twee goede vriendinnen van mij zijn behoorlijk creatief en zij hebben ook beiden zo’n opvallend handschrift. De een geeft alle letters lange lijnen en heeft een bijna vierkant handschrift. De andere vriendin schrijft op zo’n ouderwetse manier, heel schuin, zo’n omahandschrift. Op school kan ik het type leerling vaak aan het handschrift herkennen. Jongens die zich moeilijk kunnen concentreren schrijven vaak in hiëroglyfen. En nette meisjes die alles op orde hebben schrijven vaak met bolle duidelijke letters.

Ik zou wel weer willen schrijven, hoe ik het vroeger deed. Genietend van de hoofdletter K en H en vol aandacht en netjes. M’n oude lussenhandschrift ben ik bijna helemaal verleerd, het lukt me niet meer om lang zo achter elkaar te schrijven. Toen ik in de puberteit kwam, kon ik niet wachten om dat kinderachtige handschrift weg te doen en losse letters te gaan schrijven. En nu ik ouder ben, heb ik er heimwee naar. Zo’n lussenhandschrift straalt op een bepaalde manier toch kracht uit. En is voor iedereen leesbaar. Dat is wel handig als juf.