Geen ochtendmens

Elke ochtend is het bij mij hetzelfde riedeltje. De wekker gaat en ik wil er niet uit. Ik wil niet. Ik wil blijven liggen, mezelf omkrullen in mijn dekens en tot 11 uur blijven slapen. Maar ik moet. Vanwege mijn werk. Vanwege mijn kinderen. Vanwege mijn lief. En dus sjor ik mezelf uit bed, trek mijn lelijke maar zeer warme ma Flodder badjas aan en probeer aanwezig te zijn.

De eerste minuten dringen nooit tot me door. "Waar ben ik? Wat moet ik in godsnaam doen?" Vervolgens komt langzaam het besef en ga ik steeds sneller de volgende activiteiten doen: douchen, de kinderen aankleden, boterhammen smeren, kat melk geven, zwemtassen, ballettassen, schooltassen en nog meer tassen bij elkaar rapen, een luier verschonen, nog meer boterhammen smeren, twee appels in 6 stukjes snijden, drinkbekers vullen, haren vlechten, mijn eigen haar kammen, 100 keer trek nu je schoenen aan zeggen en het daarna nog 3 keer schreeuwen, schoentjes aandoen, mijn eigen kleren aantrekken, opmaken, checken of ik alles heb, sleutels zoeken, wanten, sjaals, mutsen en oorwarmers bij elkaar rapen, ruzietjes oplossen, bepalen wie er voorin mag zitten, tanden poetsen, toeten schoonmaken en de voordeur opendoen.

Als dan de meiden in hun klasje zitten en ik met natrillend hart naar mijn werk of naar huis rijd, leef ik vervolgens tot het avondritueel in een soort roes. Het ochtendritueel heeft me zo uitgeput dat ik niet meer zelfstandig kan denken. Ik doe wat er op mijn lijstje staat en denk er niet te veel over na. En ik denk altijd: "Vanavond ga ik vroeg naar bed."

Maar als dan de avond nadert en de meiden in hun bedjes liggen, denk ik: "Ik wil niet naar bed! Ik wil niet." Ik wil nog wordfeuden, nog facebooken, nog een proefwerk nakijken, nog borduren, dat leuke boek nog lezen, nog schrijven, nog naar muziek luisteren, dat programma nog kijken. Maar ik moet. Vanwege mijn lief, vanwege mijn kinderen, vanwege mijn werk. En ik hijs mezelf in bed, trek m'n lelijke maar comfortabele Winnie the Pooh pyjama aan en probeer afwezig te zijn.

De eerste minuten denk ik: "Wat fijn dat ik vroeg in bed lig. Ik ga lekker slapen." Vervolgens ga ik over van alles nadenken: de situatie in Afghanistan, het zeilmeisje Laura, de vreemde reactie van de buren, het gedrag van een leerling, het proefwerk dat ik nog moet nakijken, een ingewikkelde verhaallijn voor een roman, de nieuwste film met Brad Pitt, de situatie in Syrië. En als ik dan uren later met natrillend hart eindelijk in slaap val, gaat weer veel te vroeg de wekker.