Extreme gevallen genoeg van moedige of laffe daden zijn er in de Tweede Wereldoorlog. Hitler die aanvoelde dat hij de oorlog ging verliezen en in het laatste oorlogsjaar nog heel veel mensen op laffe wijze de dood injoeg en uiteindelijk zichzelf. Anne Frank die tot in het einde bleef geloven in een betere wereld is nu het icoon voor moedig meisje.
Waarom is de ene mens moedig en de andere laf? De Kelten geloofden in reïncarnatie en vonden ze het niet erg om te sterven. De Christenen en de Romeinen waar ze tegen vochten hadden een andere overtuiging, zij hechtten aan het leven. De Kelten leken dus dapperder omdat ze niet bang waren voor de dood. En er is weinig veranderd. Wij vinden Islamitische fundamentalisten maar laf, ze plegen zelfmoordacties waar veel onschuldigen aan sterven. Die fundamentalisten zijn in de ogen van hun geloofsgenoten moedig.
Moedig of laf, het is altijd een delicate balans. Iemand die openlijk over zijn kwetsbaarheden durft te praten, vinden we moedig. Maar als iemand dat teveel doet, ergeren we ons eraan. En iedereen kent voorbeelden van relaties waarvan we het moedig vinden dat de partners bij elkaar blijven en laf wanneer ze kiezen uit elkaar te gaan. Of juist weer andersom.
De wil om te leven is ontzettend sterk. En volgens mij is dat wat mensen moedig of laf maakt. Als je een overvaller overmeestert, doe je dat vanuit je wil om te overleven en word je moedig. Maar als je voortijdig een cruiseschip verlaat, doe je dat ook omdat je wilt blijven leven. Al is het laf. De band van de Titanic koos er in hun laatste uren voor te doen wat hun leven zin gaf, muziek maken.
Ze leven nog steeds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten