Schaatsen heb ik geleerd op kunstschaatsen. Van die hoge witte. Mijn ouders zeiden altijd, als opa op het ijs is geweest, mogen jullie er ook op. Dus als het eenmaal begon te vriezen, zat ik elke dag bij mijn opa en oma te wachten tot mijn opa knikte. It giet oan.
Ik schaatste het liefst achter bij mijn opa en oma. Daar was het niet zo druk en kon ik heerlijk oefenen met mijn kunstschaatsen. Ik schaatste achteruit, ik schaatste op een been en ik probeerde natuurlijk ook te springen. In mijn gedachten was ik de nieuwe Sjoukje Dijkstra. Maar meestal viel ik keihard op mijn billen.
Tochten schaatsen deed ik niet zo veel. Met mijn kunstschaatsen ging ik niet zo hard en het sprak me ook niet zo aan. Toch heb ik me een keer laten overhalen door mijn vader om samen met hem en mijn broertje een tocht te schaatsen. Het was prachtig schaatsweer. En het was druk en koud. Ik weet niet meer of we veel gezeurd hebben mijn broertje en ik. Opeens viel ik en kwam mijn want in een plasje benzine terecht. Zo'n verloren plasje benzine, gelekt uit een motorbootje dat ingevroren langs de kant lag. Mijn want rook enorm naar benzine. En dat maakte me nerveus. Ik was al jong een zorgelijk kind en dacht dat het niet goed voor me zou zijn. Van pure zenuwen begon ik te kauwen op mijn want. De hele weg heb ik gedacht dat ik de eindstreep niet zou halen omdat ik benzine binnen had gekregen.
Na die tocht had ik het wel gehad met tochten schaatsen en bleef ik mijn kunstschaatsen trouw. Ik ging dan wel niet zo hard, ik kon toch behoorlijk wat kunstjes.Tot ik rond mijn twintigste met een zeer goede vriendin ging schaatsen. Al na 10 minuten noemde ze mij: "Die gele slak op witte pootjes". Hard lachend schaatste ze weg samen met mijn lief. Terwijl ik met mijn schoonzus, de groene slak, achterbleef.
Dus nam ik een beslissing, ik ging op noren schaatsten. En niet van die kunststof dingen waar tegenwoordig iedereen op kan schaatsen, nee gewoon ouderwetse noren. Het kostte me een week blaren en spierpijn maar vervolgens kon ik het toch. Schaatsen op noren. En ging ik een stuk sneller. Kon ik lief weer achterna.
Mijn mooiste herinnering aan het ijs, dateert van drie jaar geleden. Het was een prachtige winter en na een weekje vriezen, lag de plas helemaal dicht. Het eerste weekend van het ijs, schaatsten mijn lief en ik een geweldige tocht. We durfden eerst nog niet de grote plas over maar toen we zagen dat meerderen dat deden, gingen wij ook. We betraden een enorm grotendeels onbeschaatst oppervlak. Wat een machtig gevoel.
Een paar dagen lag er nog steeds veel ijs. Lief moest werken maar ik was vrij. Oudste dochter was toen vier jaar oud en ging mee op de slee. Middelste dochter (toen nog jongste) was ruim 1 en ging mee in de kinderwagen. En daar ging ik, schaatsend achter de kinderwagen terwijl mijn oudste dochter achter me aan gleed. Het was spannend, het was heel rustig op het ijs. Ik voelde me kwetsbaar met mijn twee kinderen op een ijsoppervlak en tegelijkertijd voelde ik me ontzettend stoer. Af en toe kwamen er schaatsers voorbij, die ons allemaal vrolijk groetten. Een man met een camera schaatste langs, hij keek en lachte en schaatste door. En hij kwam weer onze kant op. Of hij een foto mocht maken van ons, vroeg hij zich af. Hij vond het zo'n bijzonder gezicht. Ik voelde mij samen met mijn dochters als sterren op het ijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten