Mijn eerste boek en andere boeken

"Toen kwam de woeste, woeste leeuw,
dat dier kon heel hard brullen,
het leek alsof hij zeggen wou,
zal ik jou op gaan smullen?"

Elke keer als mijn vader deze regels voorlas aan mijn broertje en mij, doken wij weg achter zijn rug. We waren bang. Voor de leeuw. En ook een beetje voor onze vader die de zinnen luid en woest voorlas. De leeuw kwam even tot leven. Of dat verhaal mijn passie voor lezen heeft aangewakkerd weet ik niet. We werden veel voorgelezen en er lagen eigenlijk overal wel boeken in huis. Lezen hoorde er gewoon bij.

Toen ik eenmaal zelf kon lezen, was ik dol op Bakkertje Deeg en Pietje de Postbode (over die laatste titel twijfel ik). Ik kan me herinneren dat ik ze stiekem in mijn bed lag te lezen. Het klassieke verhaal. Zodra mijn moeder mij welterusten had gezegd en de deur van mijn slaapkamer sloot, knipte ik het lichtje weer aan. Lezen.

Later was ik dol op de boeken van Thea Beckman. De triompf van de verschroeide aarde, Kruistocht in spijkerbroek, Hasse Simonsdochter, het rad van fortuin, ik verslond ze allemaal. Ik vond het geweldig te ontdekken dat je door lezen in een heel andere wereld kon komen. Dat er ook andere werelden mogelijk waren.

Voor mijn lijst op de middelbare school las ik, vanwege een heimelijke verliefdheid op mijn docent Nederlands, het liefst naturalistische romans zoals Eline Vere en van de Koelen meren des Doods. Ook heb ik toen de Max Havelaar gelezen. Ik vond het knap van Couperus en Van Eeden dat ze zo goed de gevoelswereld van een vrouw konden beschrijven. Ik herkende mezelf voor een deel in hun verhalen. Van de Max Havelaar was ik onder de indruk omdat het schrijnende toestanden aankaarte uit een verleden maar waar ik tot voor die tijd weinig van wist. En natuurlijk het prachtige verhaal van Saidjah en Adinda.

Nu lees ik niet meer zoveel. Heb er de tijd niet voor. Een tijd geleden heb ik Thirza gelezen van Arnon Grunberg. Elke keer als ik Grunberg lees, ben ik jaloers op zijn schrijfstijl, helder en raak. Al waardeer ik niet elke passage in zijn boek. In Thirza vond ik het prachtig hoe Grunberg beschreef hoe de hoofdpersoon zijn dochter en haar geliefde ombracht. Maar dat het gebeurde vond ik afschuwelijk.
En omdat zijn schrijfstijl zo raak is, hakt het er in. Het is de reden dat ik zijn laatste roman Huid en haar nog niet hebben durven lezen.

De boeken van Haruki Murakami vind ik ook geweldig. De dingen die in zijn boeken gebeuren zijn absurd. Toch zijn de emoties van zijn hoofdpersonen universeel en dus herkenbaar. Verder is hij de meester van de metaforen. Als ik zijn boeken lees, wil ik het liefste elke beeldspraak onderstrepen.

Een boek is een goed boek wanneer je moet rouwen als je het uit hebt. Je wilt even geen ander boek. Je moet namelijk leren leven zonder dat boek. Zonder die wereld. Zonder die personen.
En een boek is een goed boek als je tijdens het lezen weg wilt duiken. Wegduiken achter de rug van je vader.