Ik ben altijd te laat.
Dat begon al in mijn puberteit, elke ochtend spraken we met een groep om 7.30 uur af om naar school te fietsen. Terwijl mijn klasgenoten er al om kwart over 7 stonden, ging ik pas om 7.30 mijn huis uit, in de veronderstelling, het is maar een minuutje fietsen. Soms stonden er nog een paar trouwe vriendinnen op mij te wachten. Vaak niet.
Later maakte ik het nog bonter, ik zat in 6 VWO en vond om een laatpuberale reden dat ik niet op tijd hoefde te komen. Elke dag kwam ik het 1e uur een kwartier fashionably late en om vage redenen werd dat door iedereen geaccepteerd.
Inmiddels ben ik moeder van drie meiden die natuurlijk elke dag naar school gebracht moeten worden, ik doe heel erg mijn best maar ook nu lukt het me niet altijd. Mijn dochters vragen elke ochtend, zijn we op tijd mama? Hebben we goed meegewerkt? Ben je niet te laat voor je werk? Gelukkig hebben ze een vader die weer een heel andere, meer realistische tijdsbeleving heeft dan ik.
Op tijd komen kan ik gewoon niet. In zeldzame gevallen ben ik veel te vroeg, vaak voor begrafenissen of sollicitaties. Vaker ben ik gewoon te laat.
Mijn vrienden weten het, ze houden er rekening mee. Mijn familie is net zo en zelfs op mijn werk is het door iedereen geaccepteerd. Dus waarom probeer ik het dan toch nog zo vaak op tijd te komen? Waarom laat ik me opjutten door de wijzers van de klok en kom ik zwetend en stressend vijf minuten te laat op mijn afspraak?
Omdat het hoort? Omdat op tijd komen een teken is dat je een perfect persoon bent? Dat je de perfecte moeder, vriendin, collega en dochter bent?
Maar sinds een paar weken heb ik het los kunnen laten. Ik heb ervaren dat mijn tijdsbeleving niet onrealistisch is maar gewoon niet Nederlands. Ik was voor mijn werk in Sicilië en daar was ik bij elke afspraak te vroeg. Moest ik wachten. Wat een heerlijkheid.
Mijn tijdsbeleving is niet verkeerd, ik zit alleen in de verkeerde zone. Wat een fijn excuus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten