Sinds een paar maanden ben ik echt actief op Facebook. Anderhalf jaar geleden had ik me al aangemeld onder het mom van :" Ik moet toch weten wat mijn leerlingen boeit" en er vervolgens niks meer mee gedaan. Tot ik een paar maanden geleden spontaan het volgende berichtje op mijn prikbord plaatste : Facebook snap ik niet, Twitter lijkt me echt eenvoudiger. En wat ik helemaal niet had verwacht (want ik snapte het hele principe van Facebook (FB)en ook van Twitter toen niet) gebeurde, ik kreeg een aantal reacties. Verbaasd was ik. Verbaasd dat er mensen waren die de tijd namen om mijn berichtje te lezen. En nog verbaasder dat diezelfde mensen ook de tijd namen om op mijn berichtje te reageren. Nogmaals, ik snapte toen het principe van FB nog niet. Een verslaving was geboren. Elke vorm van aandacht vind ik namelijk geweldig.
Mijn verslaving werd nog erger toen ik een nieuwe telefoon kreeg, een I-phone wanabee, HTC Wildfire, en daarop de App FB installeerde. Razendsnel veranderde ik in een junk. "Nee hoor, ik kan best zonder FB", zei ik tegen vriendlief terwijl ik me opsloot in de wc om te kijken of er al nieuwe reacties waren op mijn laatste status. Ook de kinderen moesten het ontgelden, ik zette ze gerust 3 uur voor My little Pony, zodat ik kon chatten via FB met vriendinnen, ex-en (altijd leuk) en collega's. En als ze me dan stoorden terwijl ik druk bezig was met het uitdelen van "Vind ik leuk"- jes, gaf ik ze vlug een paar toffees zodat ze me even niks konden vragen.
Hoewel ik ontzettend genoot van alle aandacht op FB werd ik er ook een beetje onrustig van. Ik vroeg me af of ik wel genoeg reacties en "Vind ik leuk"-jes had op mijn berichten. En ook ging ik mijn aantal "Vind ik leuk"-jes vergelijken met het aantal "Vind ik leuk"-jes van anderen. En bij elke gedachte of gebeurtenis vroeg ik me af of ik dat op FB moest zetten. En ik vroeg me continu af of ik dingen leuk vond. Diep in mijn hart wist ik dat ik fout en ook behoorlijk triest bezig was. Maar het lukte me niet om het los te laten.
Dat lukt me eigenlijk nog steeds niet. Al heb ik net wel iets heel belangrijks gedaan. Ik heb een grote hap adem genomen en FB van mijn telefoon afgehaald. Het was eigenlijk zo gebeurd. Nu heb ik hopelijk weer tijd voor mijn kinderen als ze verstoppertje met me willen spelen.
Vind ik leuk.
Grappig, zo herkenbaar! En ik wil juist een smartphone om meer te kunnen delen en lezen. Ben benieuwd tot hoe ver de gekte bij mij gaat......
BeantwoordenVerwijderenIk heb vaak het gevoel dat ik door de focus op reacties (op mijn blog, facebook en twitter) ik mijn eigen wil kwijtraak, schrijf ik dit en doe ik dit omdat ik denk dat anderen het leuk vinden, of omdat ik het zelf leuk vind? En af en toe weet ik dat niet en vind ik dat ik maar met alles moet stoppen en lekker in en stil hoekje gaan haken of borduren, en dan aan niemand laten zien wat ik gemaakt heb..... zou ik dat leuk vinden??? Zou ik het durven proberen???
In iedergeval vind ik jou moedig dat je afstand genomen hebt.
xx Petra