En nu? Ik heb een blog gemaakt. Mijn eerste stukje staat er op. Het is me gelukt de woorden te vangen, ze in een schappelijke volgorde te zetten en een aardig stukje te creëren. Ik was best trots op het resultaat. En nu? Ik zit nu al met een schrijversblok. Want ik had een aardig stukje geschreven maar dit moet beter. Natuurlijk. Ik wil groots en meeslepend schrijven. En als dat me niet lukt, wil ik schrijven over interessante, intelligente en innemende mensen. En als dat niet lukt, wil ik mensen raken, ze laten lachen, ze laten nadenken, ze pijnigen, ze ontroeren en ze bewust maken van gedachten waar ze nog nooit over nagedacht hadden.
Maar even realistisch. Dit is mijn tweede stukje. En tot nu toe heb ik geen volgers.
Lees: Geen volgers.
Dat betekent dat niemand mijn stukjes leest. Niemand leest mijn stukjes! Ik ben een niksje, onbelangrijk, ik ben een ienieminiefragmentje op het gigantische internet. (Opeens bedenk ik me, grappig dat we met het bestaan van internet iets hebben gecreëerd dat te vergelijken is met de ruimte. Weet iemand hoe groot internet is? Hoeveel data het bevat? Kun je dat eigenlijk uitrekenen? Het dijt maar uit, net als het universum. Het zit vol met onbekend en onontdekt leven. Maar goed dat terzijde.) Ik word niet door een groot publiek gelezen? Op twee lieve mensen na, verwacht niemand iets van mij. Waar maak ik me druk om?
Dit blog is mijn podium. Mijn voorstellingen zijn try-outs. Ik probeer wat, ik verzin, ik maak wat en ik schrijf wat. Ik moet mijn vorm nog vinden. Dat komt wel goed. Ik maak maar 1 afspraak met mezelf. Elke week een stukje. Minimaal 1 stukje. En wat mijn vorm wordt. Dat ontdek ik wel. Stukje bij stukje.
Lieve Bar, ik kijk echt uit naar je volgende post. Ik had je nog niet aan m'n RSS feed toegvoegd, maar nu wel, dus nu zie ik het gelijk zodra je iets nieuws gepost hebt :-) En ik kan niet wachten, want deze schrijfsels geven me echt een extra kijkje in je ziel, dankjewel voor het delen.
BeantwoordenVerwijderenXX Petra