Hij werd 40. Een bijzondere leeftijd. En hij wilde een bijzonder cadeau. Een pen. Een bijzondere pen. Niet zomaar een simpele pen. Een eenvoudige pen. Of een fijnschrijvende pen. Nee, het moest een echte stoerenmannenpen worden. Zo'n pen van een paar honderd euro. Het liefst met een stoere huls en dop.
Ik snapte het niet. Wat moet je met zo'n dure pen? Dat is toch nergens voor nodig. Elke pen schrijft prima. Ja, de ene pen wat lekkerder dan de andere maar om daar nu een paar honderd euro voor uit te geven? Ik begreep het niet. Al vond ik het wel een cadeau voor hem. Hij kon daar wel mee omgaan. Hij zou zuinig zijn op zijn pen en er elke dag mee schrijven. Ik niet. Geef mij een dure pen en ik raak 'em kwijt. Ik laat 'em ergens liggen, ik geef 'em aan een leerling of ik ga er op kauwen. Voor mij alleen maar een simpele BIC ajb. Al vind ik een fijne vulpen stiekem wel heerlijk schrijven. En krijg ik er ook zo'n mooi handschrift van maar dat terzijde.
Een pen moest er komen. En die kwam. Gekocht in een dure pennenwinkel in Den Haag. Waar De Pen eigenlijk heel goedkoop bleek. Maar wel heel bijzonder. En stoer. En een paar honderd euro. En hij schreef ook best fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten