Een tijdje terug las ik in de Trouw een interview met een jonge danser die een prijs ontvangen had voor zijn danskunsten. Zijn naam ben ik helaas vergeten. Hij zei in dat interview dat hij met zijn dans een verhaal wilde vertellen. Het leek of er een lichtje in mijn hoofd aanging. Met dansen kun je een verhaal vertellen. Natuurlijk. Ik wist dat wel. Ik ga ook regelmatig naar een balletvoorstelling. Maar opeens kwam het binnen. Ik kan met dansen een verhaal vertellen.
's Avonds bij mijn eigen balletles probeerde ik zijn woorden toe te passen. Toevallig gingen we een nieuwe dans oefenen. En voor het eerst luisterde ik naar wat ik dacht dat de muziek vertelde in plaats van dat ik meteen de danspassen probeerde na te doen. Het was een droevige muziek. Dus ik probeerde mijn bewegingen ingetogen te doen. Dat viel nog niet mee. Eigenlijk leek het nergens op. Maar ik vond het wel een wonderlijke ervaring. Als ik heel goed zou kunnen dansen, zou ik een verhaal kunnen vertellen. En die gedachte was nog niet eerder in mij op gekomen.
Dansen. Ik zou het heel graag goed willen kunnen. Als je goed kunt dansen, heb je de juiste balans gevonden tussen totale controle over je lichaam en je volledig kunnen laten gaan. En beide kanten zou ik graag willen beheersen. Het lijkt me heerlijk om op een dansvloer volledig los te gaan zonder je bewust te zijn van je omgeving. Niet geboeid zijn door wat anderen van je dans vinden. Maar gewoon dansen zoals het in je opkomt. Zo als een kind eigenlijk. Wanneer doe ik dat nog? En tegelijkertijd lijkt het me super gaaf als ik mijn lichaam zo zou beheersen dat ik elke beweging zou kunnen maken die ik wil. Dat ik geen moeite heb met een sissonne, een balletbeweging die eenvoudig lijkt maar lastig is. (http://www.videojug.com/film/how-to-do-a-sissonne)
Voor mij geldt dat ook voor schrijven. Ik zou zo graag helemaal los willen gaan in mijn teksten. En tegelijkertijd verschillende stijlen perfect willen beheersen. En dat doe ik nu niet. Ik zet me vast. Letterlijk. Bij mijn balletles wijst de balletjuf altijd op mijn handen. "Maak je handen eens los", zegt ze dan. Tijdens het schrijven, voel ik mijn handen vaak al verkrampen.
Los. Los! Los? Hoe doe ik dat? Laat ik maar naar Ingmar luisteren...
Los
Dans en weet je dat je bestaat
dans een dans op hete kolen
dans de gaten in je zolen
dans tot de planeet vergaat
dans als alles is gezegd
dans tot je de tijd vergeet
dans zoals je ademhaalt
dans tot je de weg weer weet
dans om nooit meer stil te staan
dans de sterren en de maan
dans de bomen en het bos
niet meer vast en alles los.
Van Ingmar Heytze uit: 'Alle goeds'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten