Lang geleden leerde ik al eens het mooie woord terzine,
ik heb er nooit meer aan gedacht,
tot ik transformeerde tot een soort schrijfmachine.
Dagelijks schrijven voelt soms als een zware plicht,
soms ook wel als een bevrijding,
vooral als het me van vervelende gevoelens verlicht.
Verder merk ik, terwijl ik me door dit gedicht heen ploeg,
dat een terzine als dichtvorm,
voor mij niet iets is waar ik graag op zwoeg
Het metrum, de jambe en natuurlijk ook de trachee,
ze vallen steeds verkeerd, ze willen niet,
het zijn net lastige pubers, ze werken niet mee.
Anderen mogen zich wijden aan zo'n drieregelig gedicht,
bijvoorbeeld Dante, hij is hierin een meester,
las ik een paar minuten geleden op de blog van mijn nicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten