Een nieuwe lente?

De afgelopen weken heb ik heel weinig geschreven. In januari deed ik vrolijk mee met de opdrachten van het citatenmuseum, in februari kostte het me veel moeite en in maart haakte ik een beetje af..
Een beetje af want ik heb nog wel wat stukjes geplaatst.

Natuurlijk had ik allemaal excuses voor mijzelf. Ik had er geen tijd voor. Of ik had er geen zin in want ik vond de opdrachten niet leuk genoeg. En ik vond de stukjes die ik schreef niet goed genoeg. Of ik moest eerst uitvinden wat ik nu echt wilde. Mijn gezin had er last van. Of ik wist niet wat ik moest schrijven. Grappig dat je zoveel excuses kunt verzinnen. En er in kunt geloven.

Het lijkt of de mist rond mijn hoofd nu weer verdwenen is. (Dat is trouwens ook de titel van een prachtig lied van Boudewijn de Groot, waarvan ik nooit zo goed begreep waar het over ging, tot nu..) Ik zie nu weer dat ik zelf bepaal of ik elke dag wat schrijf ja of nee. Maar soms ben je zo druk met het najagen van wind dat je tollend op je benen neervalt en je dan niet goed weet wat je aan het doen was.

En terwijl je op de grond zit en aan het bijkomen bent, kom je langzaam tot het besef dat je als een dolle kat je eigen staart nazat. Je haalt diep adem, staat voorzichtig weer op en je gaat verder. En dan zie je een film over iemand die besluit een jaar lang een blog bij te houden over de 524 gerechten die ze in een jaar gaat maken. (Het is de film Julie & Julia, ik vond het een heerlijke film) En je raakt weer geïnspireerd. Een buurvrouw vraagt of haar zoon een gedicht van je mag gebruiken voor een schoolverslag. Je raakt weer enthousiast. Je krijgt lieve berichten van naasten en je beseft het mag er zijn.

En vandaar dat ik nu weer voorzichtig de draad probeer op te pakken. Het voelt alsof de lente nu pas echt voor mij begonnen is. Als een ontluikende bloem hoop ik zachtjes aan weer tevoorschijn te komen.
Met elke dag een stukje. Met mijn eigen geluid.