"Wat een fijne opdracht om nu te krijgen", dacht ik toen ik van het citatenmuseum de opdracht kreeg om te schrijven hoe ik mezelf vind: te dik, te dun of precies goed. Als ik deze opdracht tien of twintig jaar geleden had gekregen, had ik epistels volgeschreven met wat er wel niet allemaal aan mij mankeerde. Ik had op sommige plaatsen te veel vet op andere plaatsen te weinig en ga zo maar door.
En nu drie kinderen later ben ik gewoon tevreden. Ik ben twee kilo zwaarder dan toen ik 18 was, 4 kilo lichter dan toen ik 20 was. Tien kilo lichter dan toen ik op mijn zwaarst was en negen kilo zwaarder dan toen ik op mijn lichtst was. Als ik voor de spiegel sta denk ik niet, hier staat een geweldig goddelijk wezen. Maar ik vind het wel oké.
In gesprekken klets ik altijd sociaal mee dat ik af wil vallen. Maar ik weet dat dat nooit gaat gebeuren. Ik heb diëten nog nooit langer dan 1 dag volgehouden, de meeste zelfs niet langer dan 1 uur. Op het gebied van diëten mis ik een totaal gebrek aan discipline. Ik heb, als het om diëten, gaat, het ruggenmerg van een weekdier. Als ik zeg of als ik denk, ik ga afvallen, kan ik vervolgens nog maar aan drie dingen denken: chocola, chocola en nog meer chocola. En verder ben ik ook te lui. Als je wilt afvallen moet je jezelf vaak verdedigen of uitleggen waarom je niks neemt. Daar heb ik helemaal geen zin in. Dus eet ik lekker mee.
En het is goed zo. Ik ben geen Kate Moss. Maar ik hoef ook niet mijn huis uit getakeld te worden. Ik ben gewoon. En daar ben ik gewoon tevreden mee. Precies goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten